بررسی تاثیر نانوسیلیس بر دوام بتن خودتراکم در محیط سولفاته

بتن یکی از مهمترین مصالح ساختمانی است که از ترکیب مخلوط متناسبی از سیمان، مصالح سنگی، آب و مواد افزودنی بدست می آید. از عواملی که کاربرد بتن را مخصوصا در سازه¬های با تراکم آرماتور زیاد با مشکل مواجه می-کند متراکم نمودن آن است. در مواردی مانند پایه پل ها، ستونهای طبقات پایین ساختمان¬های بلند و ... عملا امکان ویبره کردن بتن غیر ممکن است. برای رفع این مشکل باید از بتن خودتراکم استفاده شود که باعث تراکم کامل بتن شده و سرعت بتن¬ریزی را بالا می¬برد. این نوع بتن با استفاده از فوق¬روان¬کننده¬ها و مواد افزودنی دیگر تولید می¬شود. این پایان نامه به بررسی اثر افزودن نانوسیلیس بر رئولوژی بتن خودتراکم تازه و همچنین خواص مکانیکی و پارامترهای دوام بتن سخت شده در محیط مخرب سولفاتی می پردازد. به این منظور در برنامه مطالعات آزمایشگاهی از آزمایشهایی چون جریان اسلامپ(آزمایشهای پنچ گانه)، مقاومت فشاری و کششی، مقاومت الکتریکی اهمی، نفوذپذیری، التراسونیک و درصد جذب آب بهره گرفته شده است. نتایج آزمایش حاکی از این است که افزودن نانوسیلیس توانسته بر بهبود رئولوژی بتن خودتراکم تازه و خواص مکانیکی تاثیر¬گذار باشد و همچنین دوام بتن را در برابر عامل مخرب سولفاتی که باعش کاهش روند کسب مقاومت فشاری و کششی در سنین بالاتر می گردد، افزایش دهد. نانوسیلیس، تخلخل در سیمان هیدراته شده را به وسیله¬ی پر¬کردن فضاهای خالی بین ذرات بزرگتر به حداقل رسانده و نفوذپذیری تا حد زیادی کاهش می¬دهد. افزودن نانوسیلیس، همچنین باعث افزایش مدول الاستیسیته و مقاومت الکتریکی بتن خودتراکم گردید.